E dashur socialiste,
Para se të flasim për politikë, dua të të pyes diçka që më ka mbetur në mendje: A jetojmë vërtet në Shqipërinë që na tregojnë në ekranet televizive dhe në raportet zyrtare? A është ky një vend që ecën përpara, apo thjesht një shesh lojërash ku pushteti luan përfitime pa fund, ndërsa njerëzit e thjeshtë mbeten jashtë?
Nga njëra anë, na serviren shifra prej Bankës Botërore dhe FMN-së që flasin për rritje ekonomike, por nga ana tjetër shohim familje që nuk munden të sigurojnë as çfarë të hanë nesër, rroga minimale që nuk mbulojnë as koston e qirave apo shkollave, dhe një valë emigrimi e paparë që po e zbraz vendin tonë. Raporti i Transparencës Ndërkombëtare na vë në vendin e fundit për perceptimin e korrupsionit, ndërkohë që pushteti socialist e përdor shtetin si pronë personale; një pronë ku nuk ka vend për idealizëm, por vetëm për interesa dhe pazare.
Ti më thua se Partia Socialiste është shpresa e të varfërve, zëri i të pafuqishmëve, por kjo parti e ka humbur tashmë çdo lidhje me atë që dikur simbolizonte. Ajo është kthyer në një kastë politike, e mbyllur dhe ekskluzive, ku diskutimet janë thjesht një formalitet dhe vendimet merren nga një grusht njerëzish të ngushtë. Ajo është më shumë një vegël e kompromisit sesa e besimit në idealet socialiste. Ku është barazia, ku është drejtësia sociale që na mësonin? Ato janë zëvendësuar me klane dhe pazare të ndyra, me klientelizëm dhe me një elitë që monopolizon pushtetin dhe pasuritë e vendit.
Në rrjetet sociale ti sheh flamuj rozë dhe thirrje për ndryshim, por kjo lëvizje është e zbrazët, sepse realiteti është brutal: institucione të kapura, media të heshtura ose të nënshtruara, gjykata që nuk janë më se një zëdhënëse e pushtetit, dhe një shoqëri që përçohet e përçarë, ku njerëzit ndjehen të dorëzuar dhe të ndarë në klane.
Përballë këtij realiteti, ne kemi dy Shqipëri që ecin paralelisht, por me ritme të ndryshme: një Shqipëri që na tregojnë në ekran, me grafika dhe raporte, dhe një Shqipëri tjetër që ndodh në sytë tanë; me njerëz të lodhur, të zhgënjyer dhe të dëshpëruar, që mendojnë të ikin larg, duke braktisur shtëpinë e tyre për një të ardhme që këtu nuk ekziston më.
Unë nuk jam socialist, e as kam besuar ndonjëherë në idealet që kjo parti sot pretendon t’i mbajë mbi supe. Nuk i mbroj, por jam qytetar i këtij vendi dhe për mua, është një tragjedi e madhe që Partia Socialiste, një nga dy partitë kryesore, është kthyer në kancerin që shkatërron shpresën e shqiptarëve.
Ky regjim ka zaptuar çdo qoshe të jetës publike. Një raport i Komisionit Europian i fundit flet për mungesë të theksuar transparence, për kapje të administratës nga klientela politike dhe për dobësimin alarmant të sundimit të ligjit. Në vend që të jetë një instrument për zhvillim dhe drejtësi, politika është bërë një lojë e pistë ku fiton vetëm ajo që ka më shumë lidhje dhe më shumë para.
Nëse ky është modeli i së “majtës” që na shitet, atëherë duhet ta pranojmë se ne nuk jetojmë në një shoqëri të barazisë dhe solidaritetit, por në një diktaturë të kamufluar me ngjyrë rozë. Jo një e majtë e qytetarëve, por një majtë e pushtetarëve, një majtë e oligarkëve dhe e klientëve të tyre.
Ti dhe unë, e dashura ime, kemi parë se kjo forcë e majtë është bërë më shumë një makinë për të siguruar pushtetin se sa një motor për ndryshimin e shoqërisë. Nuk ka më debate të hapura, nuk ka më demokraci të brendshme. Ka vetëm heshtje, përçarje, dhe një urdhër-mbretërim që dikton nga lart.
Ky nuk është një apel për revoltë. Është një thirrje për ndërgjegjësim, për reflektim dhe për rezistencë të heshtur ndaj asaj që po ndodh. Nëse ne nuk e themi dot haptas, kush do ta bëjë? Nëse ne heshtim, kush do ta thotë të vërtetën? Nëse ne nuk kundërshtojmë, kush do të çlirojë këtë vend?
Mendo për këtë: Shqipëria që propagandohet nuk është ajo që jetojmë ne. Ne shohim papunësi në nivele rekord, degjenerim të shërbimeve publike, largim të rinisë nga vendi, dhe rritje të korrupsionit të paprecedentë. Një raport i Bankës Botërore dhe i Eurostat-it flasin për një krizë sociale të thellë, për rritje të pabarazisë dhe ulje të besimit në institucionet e shtetit. Dhe kjo, e dashur, ndodh në qendër të një qeverisjeje që premton ndryshim.
Kjo letër është një akt rezistence. Një shkrepje drite në errësirën ku po zhytet politika shqiptare. Një thirrje për të mos harruar se jemi më shumë se vota që blehet, më shumë se klientë të një sistemi që na trajton si numra. Ne jemi qytetarë që kërkojmë drejtësi, liri dhe shpresë.
Nëse kjo letër të duket e ashpër, mos e harro: është produkt i një lodhjeje të thellë, i një dhimbjeje për vendin dhe për atë që mund të kishte qenë dhe nuk është. Por mbi të gjitha, është një thirrje që në këtë rrugë të mos vazhdojmë të ecim të verbër.
Sepse Shqipëria që do të humbasë në heshtje, nuk është Shqipëria që ne duam.