Për shumë të krishterë të persekutuar, shpresa e tyre mbetet e rrënjosur jo në zgjidhjet politike, por në besimin e tyre të palëkundur. Ky besim u jep forcë për të përballuar dhunën, përjashtimin dhe kërcënimet që shpesh i shoqërojnë në përditshmërinë e tyre. Në shumë vende, të qenit i krishterë nuk është thjesht një përkatësi fetare, por një rrezik i vazhdueshëm për jetën. Megjithatë, ata vazhdojnë të luten, të falin dhe të jetojnë me shpresën se drejtësia hyjnore do të mbizotërojë mbi padrejtësinë njerëzore.
Ndërsa reflektojmë mbi këto realitete, bëhet e qartë se historia e përsekutimit të krishterë nuk ka të bëjë vetëm me statistikat apo gjeopolitikën. Nuk është thjesht akt i individëve të veçuar, por shpesh një urrejtje e strukturuar, e rrënjosur në sisteme politike, ideologjike apo fetare që i shohin të krishterët si kërcënim. Në vende si Nigeria, Pakistani, Sudani, Siria apo edhe në disa rajone të Azisë, dhuna ndaj të krishterëve është kthyer në një realitet të përditshëm. Kisha digjen, komunitete të tëra shpërngulen, dhe shumë njerëz detyrohen të zgjedhin mes jetës dhe besimit.
E megjithatë, ajo që mbetet e mrekullueshme në këtë errësirë është drita e besimit të tyre. Përkundër frikës, ata vazhdojnë të dëshmojnë dashurinë e Krishtit përmes durimit dhe faljes. Historitë e tyre nuk janë thjesht tregime tragjike, por shembuj të guximit shpirtëror që frymëzojnë mbarë botën e krishterë.
Gjendja e të krishterëve të persekutuar kërkon një përgjigje të bashkuar dhe të ndërgjegjshme. Na fton të shohim përtej flluskave tona të rehatshme dhe të njohim njerëzimin e përbashkët tek ata që vuajnë për besimet e tyre. Heshtja jonë është bashkëpërgjegjësi; ndërsa zëri ynë mund të bëhet mburojë për ata që nuk mund të flasin. Duhet të kuptojmë se liria fetare nuk është privilegj, por e drejtë universale, dhe mbrojtja e saj është mbrojtje e vetë dinjitetit njerëzor.
Të kujtojmë se përsekutimi ndaj të krishterëve nuk është vetëm çështje e së kaluarës apo e vendeve të largëta. Është plagë e gjallë që kërkon ndërgjegjësim, solidaritet dhe veprim. Vetëm përmes dashurisë, ndërhyrjes humane dhe lutjes, mund të mbajmë të gjallë shpresën se një ditë besimi do të jetë i lirë kudo, dhe askush nuk do të detyrohet të zgjedhë midis jetës dhe Zotit që beson.