Cikël nga vellimi “Ushtrimet e melankolise”, i njëmbedhjeti ne radhë, botuar ne vitin 2016 nga shtepia botuese ‘Uet Press”, i shkrimtarit te njohur Preç Zogaj.
1-E ARDHMJA FURISHEM KALON
Mbledhur në një pikë e shkuara
shpërbëhet ngadalë si një yll.
Më kot mendojmë se koha ka ulur shpejtësinë.
E ardhmja furishëm kalon
nëpër fytyrat tona.
Janar, 2013
2-DASHURIA, AJO ME KA KTHYER
Ajo më ka kthyer
në melankolinë e vjetër,
si të më zgjojë djalë,
si të më vërë në rrugë
me çantën në krahë.
Vetëm mua s’më pasqyrojnë xhamat.
Vetëm unë jam zhdukur
nga cipa e ujërave kristal.
Përkulem atje dhe thellësia
nxjerr në sipërfaqe Narcisin – nuk jam unë!
Unë jam ai që nuk shihet më,
përveçse prej syve të mi të mendjes.
Ajo më ka kthyer
në trishtimin kullues,
ku tretet e mbetet një kërcell luleje qenia.
Kush e prek rrezikon magjepsjen
si Odiseja në ishullin e sirenave.
Dashuria, ajo më ka kthyer
në kufirin e nijetit me vdekë
pa dëshirë dhe pa frikë,
duke e ditur se ringjallja vjen
me dorën e butë të vajzës në faqe,
me krahët e saj si kosore
që heqin e heqin
mish dhe lëngim prej trupit tim.
Qëparë më ka parë foshnje ky diell dhe s’kupton
ç’ka ndodhur me mua këtë fraksion sekonde.
Jam ngritur në këmbë.
Kam ecur, kam dashur
Jam rritur, jam zbardhur
Kam rënë në gjunjë
Dhe s’ngrihem më kurrë…
Maj, 2013
3-KAM FILLUAR TE MOS E DUA PARISIN
Chat me Klarën
Në fjalët gjysmake që më shkruan nga Franca
Shoh dorën tënde duke rënë si degë e prerë,
dalloj sfilitjen që të hedh me gjithë rroba në gjumë.
Kam filluar të mos e dua Parisin
që të mundon aq shumë.
Është vonë, shumë pikëpyetje janë mbledhur,
të vjetra ndoshta. Këtu në Tiranë
ato që rrëshqasin, ato që fshihen
përgjigjet janë.
Koha prodhon akoma drejtësi!
Dielli ndaloi një ditë në kupë të qiellit tonë
sikur na kthente një borxh a kushedi…
Në një konkurs të madh ndërkombëtar
mallkimi shqip zuri vendin e parë.
A do ta dish cili?
A je në linjë?
A më lexon?
Kam filluar të mos e dua Parisin
që kaq shumë të mundon.
Parisi, përbindëshi i bukurisë,
Në flakë, në ar netëve deri vonë,
me mëngjeset e tij të hirtë e plot pendim,
me ecejaket e tua si në kolovajzë
nga bregu i Majtë në bregun e Djathtë,
Të mban nganjëherë dhe të vështron thellë
me dy sy të mëdhenj, me dy sy të shuar,
pa amiqësi, pa dashuri, si i verbuar.
Korrik-dhjetor 2013
4-NE LOGUN E TYRE ZOTAT PO MEJTOJNE
Kam një fjalë me të thënë, fjalë është fjala.
Mund të shndritë një rreze në gojën time sapo të hap zemrën,
të mbijë një lule – lulja e Kolderixhit- në pëllëmbën time,
sapo të marr penën.
E di, nuk shkruhen më letra,
Kutitë e postës hapen rrallë.
Postierët vdesin rrugës njëri pas tjetrit.
I fundit do të bjerë me letrën time për ty,
më thotë parandjenja.
Dua me të pa
para se të bjerë muzgu,
para se të zgjohem dhe të mbarojë pranvera,
para se të vijnë krushqit e mbretit
me kuaj, me ar, me def e të tjera.
Vetëm syri e thotë mallin që kam
tani që mendja m’u lodh duke pyetur:
A kam të drejtë të lutem për hire
që ti i ke dhe nuk i kanë qiellorët?
Në logun e tyre zotat po mejtojnë:
Vërtet, më qiellorë se ne janë tokësorët!
31 dhjetor 2013
5-ANONIME
Ndoshta njëherë, kur të mos jem më
shpirtit tim do t’i bjerë rruga
nga ato treme ku pushojnë
në gjumë të thellë eshtrat e mia.
Nuk më pëlqen të shoh pa u parë.
Nuk e shtyj dot të rroj pa u prekur.
Ah, të mund t’i ngrija edhe një herë
prej lagështisë format që kisha!
Të mund t’u jepja dritë dhe jetë
atyre syve.
Të mund të kridhesha
në fatin e zhguallit tim shekullor.
Të mund të vdisja
përgjithmonë.
Qershor, 2008
6-MBARIMI I LIBRIT
Sapo e mbarova si të kisha shkrehur
armën-psherëtimën që shtrëngoja në dhëmbë.
Një grua e re, Sara, vdiq. Qetësi s’do të gjej gjersa t’i çoj
një tufë gardeniesh të bardha te varri.
Kisha ditë, qëkur qeshë ngjitur
në më të lartën majë të librit,
Vazhdimi i ngjarjeve u gdhend në dijen time,
Dhe nisa të lexoj ngadalë-ngadalë
si të zbrisja nga mali-ballkon i Shëngjnit,
Me shpresë se… Me shpresë se…
E mbarova. Jam shumë i prekur.
Rrethi metalik i orës më fton të futem
në kohën që vjen e shkon e kurrë s’pakësohet,
Të pi ujë,
Të thith pluhur,
të vras mendjen..
Sapo jam kthyer nga arti i madh.
Jam ende hyjnor edhe pak minuta.
Gusht 2014
7- GJERMANI, UDHETIM DIMRI
( fragment)
xxx
Ka rënë borë në mbarë Europën.
Gjithë çfarë sëmbon e fashon bardhësia.
Në një ëndërr të bardhë shkruaj poema të bardha,
me bojë të bardhë, me fjalë të bardha.
Një tren i bardhë hyn në stacion, është vonë,
Vagoni i gjumit ndalon para meje dhe një vajze flokëverdhë.
Të dy po presim poetim turk, Nazim Hikmet.
Ja ku është, prej gjysmë shekulli aty po fle.
Vajza s’ka shpresë se poeti do të zgjohet,
Megjithatë, stacion më stacion
nxjerr në peron durimin e saj dhe pendimin…
Ajo dhe poeti kanë ndërruar vendet,
Njëherë e një kohë ishte ai që mbinte
në çdo ndalesë të një treni të artë
që shkiste pa zhurmë në binarë të artë
duke mbartur Europës atë vajzë flokartë
në gjumin, në ëndrrën e saj të artë.
“Gjallë a vdekur zgjimin tënd pres” .
Poeti e mbajti fjalën, e pret
në amshimin e tij të artë.
xxx
Borë, borë…
Gjithë kjo borë për të menduar
se vdekja është flija e lules.
Në një stacion tjetër hyn një tren i bardhë,
Vagoni i gjumit ndalon para meje dhe vajzës flokëverdhë.
Janë rritur shumë shpejtësitë, pak njerëz flenë në trena
Por Nazim Hikmeti është aty, në shtrat,
Symbyllur, me duar kryqëzuar sipër gjoksit,
duke shtrënguar
stolinë e rrallë të botës,
Mallin.
Njëherë e një kohë ishte ai që mbinte
në çdo ndalesë të një treni të artë.
Ishte ai… E di historinë.
Treni niset.
Niset grishja
për të paarritshmen.
Shtutgart, 29 dhjetor 2014
8-NGADO ME SHTYN KJO NATE
Ngado më shtyn kjo natë, ky mall
përveçse te ti atje ku nuk më pret,
E lamë të thënë të rrimë pa u parë
me terrin e pakalueshëm ndërmjet.
Tani që s’të kam, jam bërë më i shkuar,
një zot më mban peng nëpër kujtime
të lashta, të huaja që s’di t’i kem jetuar.
Jam unë fantazma e jetës sime.
Asnjë largësi, arrati a ikje
s’më çon dot matanë kësaj lëngate,
Kudo është mungesë, kudo përshpirtje,
Një letër e gjatë pa shkrim zotnisë sate.
9-DITA NIS ME APELIN E DIELLIT
Dita nis me apelin e diellit.
Përgjigjen “këtu” të parët,
ata në male, prapa muranave.
Dorë për dorë në zgjimin e ri
duke ndjerë erën që tund dëllinjat.
Nuk harrojnë
se kanë qenë lule
të këtij planeti.
Prill, 2011